Na een lange sporty zomer vol zweet en zon voelt het heerlijk om meteen binnen te stappen bij een ondernemer met die gezonde arrogantie die ik zo weet te appreciëren. Eentje die openstaat om te proberen wat velen zouden afraden.
Hij zit aan de andere kant van de videocall op mijn oude Intel iMac. Natuurlijk moest ik 2 minuten voor onze meeting Zoom nog ‘even’ upgraden — september back-to-business timing op z’n best, maar het liep gelukkig vlot. João Félix, of Félix voor de vrienden, draagt een Bose 700 headphones die perfect past bij zijn karakterkop en verraadt dat Félix bewust niet over één nacht ijs gaat.
De introductie houden we kort. Hij blijkt fan van mijn literaire Pablo Picasso’s, zoals deze. Surreel gewoon. “We staan op een kruispunt,” zegt Félix, terwijl hij zijn OnePlus 11 telefoon omgedraaid op tafel legt. “We kunnen een investeerder binnenhalen, mezelf gedeeltelijk laten uitstappen en de toekomst verzekeren. Of we kunnen aan een buy&build beginnen en onze eerste grote acquisitie doen.”
Ik wacht op het voorspelbare vervolg. Het “maar we moeten kiezen”-gedeelte. Het strategische gefluister over focus en prioriteiten. Maar in plaats daarvan leunt hij achterover in zijn stoel en zegt met die glimlach die ik zo waardeer: “Of, wat denk jij?”
Hell yeah! Ik ruik het, dit zou wel weer eens een échte én-ondernemer kunnen zijn.
de derde weg
“Er is nog een derde weg,” zeg ik, terwijl ik op mijn beurt achterover leun in mijn eigen stoel. Félix trekt een wenkbrauw op – precies de reactie die ik hoopte te krijgen.
“Waarom zou je moeten kiezen tussen A en B als je A en B tegelijk kunt doen? Je haalt een investeerder aan boord én doet je eerste acquisitie. Samen. Gelijktijdig. In één gecoördineerde beweging.”
Ik zie hem denken. Zijn vingers trommelen licht op de tafel – niet van ongeduld, maar van interesse. Dit is het soort complexiteit waar échte ondernemers van gaan gloeien in plaats van terugdeinzen.
Dit is Tesla-denken,” zeg ik. “Geen losse onderdelen meer samenschroeven, maar de hele chassisstructuur in één gigacasting gieten. Waarom één ding tegelijk doen, als je het hele ecosysteem in één beweging kunt herdefiniëren? Stel je voor: je zit aan twee tafels tegelijk, met jezelf als de verbinding. De ene tafel: je target. Alleen, dat woord ’target’ suggereert wel meer dat we het bos intrekken met een jachtgeweer dan partnership. De andere tafel: je private equity(PE)-fonds. En jij orkestreert beide gesprekken. In plaats van ‘we willen jullie overnemen’ wordt het ‘we lanceren een consolidatiestrategie en samen geven we de eerste milestone vorm.’ In plaats van ‘geef ons geld voor groei’ wordt het ‘hier is ons eerste bewijs van wat we kunnen, ready to go.’”
Félix knikt langzaam. “Continue,” zegt hij. Natuurlijk zegt hij dat in het Engels. Echte én-ondernemers doen dat.
“De toekomstige partners denken: deze gast heeft backing én visie. Het PE-fonds ziet: directe deal-flow en bewezen acquisitive mindset. En jij? Jij krijgt liquiditeit, behoudt momentum, en transformeert van solo-ondernemer naar architect van een buy&build platform.”
“In één klap.”
in één klap
“In één klap,” herhaal ik, en ik zie dat Félix het plaatje begint te zien.
“Kijk,” zeg ik, terwijl ik met mijn handen een onzichtbare structuur in de lucht teken – alsof we in een fysieke meetingroom zitten. “Het PE-geld financiert deels jouw acquisitie én gedeeltelijke uitstap. Jij rolt je equity over in de nieuwe structuur. De gecombineerde entiteit wordt instant het platform voor fase twee, drie en vier.”
Félix leunt voorover. Ik ken die blik – het is de blik van iemand die doorrekent terwijl je praat.
“Maar hier wordt het interessant,” vervolg ik. “Samen worden jullie meer waard. Plots kun je aan betere PE-tafels aanschuiven – fondsen die individueel misschien niet geïnteresseerd waren, maar nu wél oren hebben naar jullie gecombineerde verhaal. Hogere waardering, betere condities, serieuzere gesprekken, slimmere en meer ervaren partners.”
Félix knikt. “Want eerlijk,” zegt hij, “het ene PE-fonds is het andere niet. We waren ooit bijna aan de Veuve Clicquot met een fonds, die we finaal te groot voor ons vonden. We zouden te weinig aandacht krijgen.”
Aandacht?, flitst er door mijn hoofd, ‘nu wil je ook nog aandacht?’ Ik begrijp hem wel.
“Ah,” zeg ik, “en daar zit precies de kans. De meerwaarde van deze partij gaat idealiter niet enkel over het financiële, maar vooral over het strategische. Het juiste fonds met de juiste sector-expertise, de juiste netwerken, de juiste buy&build ervaring.”
“Met jullie gecombineerde platform worden jullie interessant voor fondsen die wél de tijd en expertise hebben om jullie echt te helpen groeien. Niet gewoon geld op de rekening, maar een echte strategic partnership.”
“En je toekomstige partners mogen lekker mee genieten van al dit moois. In plaats van verkocht te worden aan een willekeurige koper, worden ze partner in een professioneel gefinancierde groeistrategie. Ze krijgen niet alleen meteen een betere overnameprijs, ze krijgen bovendien een gewaardeerde participatie in de upside.”
deal nummer één, on the table
“En aan de PE-kant?” vervolg ik. “Die gesprekken worden plots heel anders. ‘Kijk niet alleen naar ons platform – kijk naar onze ondernemersdrang. We demonstreren wat we aan het doen zijn. Deal nummer één, on the table, ready to just do it.’”
Félix knikt langzaam.
Dit keer leun ik voorover. Tijd voor de realiteit check.
“Natuurlijk,” zeg ik, “zijn er ook vervelende valkuilen die je meer dan je wil kunnen achtervolgen als je ze niet anticipeert.”
“Beide deals worden afhankelijk van elkaar. Als de PE-financiering wegvalt, dan valt je gedeeltelijke uitstap in het water. Als je target afhaaft, dan twijfelt het fonds aan je executie-kunnen. Je bouwt een elegant kaartenhuis van wederzijdse condities.”
Félix knikt. Hij snapt het.
“Due diligence wordt uiteraard ook wat complexer en meer afstemmen, maar dat valt allemaal wel mee, als ik zo hoor dat jullie al goed georganiseerd zijn.”
“En dan,” zeg ik, “de grootste valkuil van allemaal: de toekomst zo structureren dat je je niet vastrijdt door nu slechte operationele en structurele afspraken te maken. Daar zit de échte waarde voor jou, Félix. Het moet jullie droom blijven, jullie bedrijf, maar nu met een Steinway in plaats van een Casio-keyboard.”
“Board samenstelling – daar moet je echt over nadenken, denk mee na over externen daarin op te nemen, management rechten, drag-along clausules – elke comma in die contracten bepaalt of je over drie jaar nog steeds de touwtjes in handen hebt of gewoon eerste viool speelt in iemand anders’ orkest.”
Félix leunt opnieuw achterover. “De deal doen is niet het moeilijke,” zegt hij langzaam.
“Correct,” beaam ik. “De deal goed doen – dát is de kunst.”
een nieuwe én-ondernemer gespot
Van gedachten wisselen met ondernemers zoals Félix werkt inspirerend. Ook voor hem hoop ik. Al denk ik het te merken aan zijn houding bij het afscheid nemen. Simultane complexiteit is echter niet voor iedereen weggelegd. Maar voor degenen die het kunnen – en mijn gevoel zegt dat Félix het potentieel in zich heeft – opent het deuren die anderen niet eens zien.
Ik schat in dat ik Félix nog in mijn agenda ga zien verschijnen. Zo gezond arrogant ben ik wel. Sommige ondernemers verdwijnen niet stilletjes uit je agenda — ze duiken vroeg of laat opnieuw op. Met vragen of we een samenwerking drie weken geleden niet beter hadden opgestart, met updates over deals die plotseling urgent zijn geworden, en met die typische ondernemers-energie die ervoor zorgt dat alles gisteren al had moeten gebeuren.
Maar daar houd ik van. Dit zijn de gesprekken die ertoe doen. Ik geloof een nieuwe én-ondernemer te hebben wakker gemaakt. Of ontdekt. Beide eigenlijk.
